Kikkerdril en wandelende takken

Ik ben altijd al gefascineerd geweest door kikkers. Alle dieren eigenlijk, maar kikkers in het bijzonder. Ik herinner me nog maar al te goed dat ik op school had gezien hoe het kikkerdril zich ontwikkelde tot kleine zwarte bolletjes, waaruit dan een staartje en achterpootjes begonnen te groeien. Tegen de tijd dat de beestjes ook voorpootjes begonnen te krijgen, was het vakantie en kon ik het proces niet meer volgen. Ik besloot zelf kikkerdril te gaan vangen en thuis in een bak op mijn piano te zetten, zodat ik alsnog kon zien hoe het kikkervisje een kikker zou worden. Ik wilde met eigen ogen zien hoe het voorpoten zou krijgen, hoe zijn staart eraf zou vallen, hoe hij uiteindelijk een heus kikkertje werd en het water uitsprong. Helaas redden de beestjes het wederom maar tot het krijgen van de staart en de achterpootjes. Toen ik op een dag thuis kwam uit school, was er niets meer over dan een uitgedroogde bak met wat zwarte stipjes.. ze waren allemaal uitgedroogd in de zon. Ik had ze vermoord!!! Jarenlang heb ik mij daar heel erg schuldig over gevoeld. En nog.. 

Zo heb ik ook eens een paar wandelende takken van school stiekem meegenomen naar huis. Niet wetende dat de dieren zich uitermate snel kunnen voortplanten en mijn hele kamer vol wandelende takken zat. Die ik vervolgens weer ongemerkt uitzette in de schoolbak tussen de citroenplanten in de klas. Of die keer dat ik van school naar huis liep en er onderweg allerlei consternatie was. Er bleek een rat in een put te zitten. Ik probeerde hem te ´redden´, geen idee waarvan of waarom. De rat beet in mijn vinger waardoor ik met enige spoed naar het ziekenhuis moest om een tetanusprik te halen. Ik liep de deur plat bij onze dierenarts met gevonden konijnen, katten en honden, die ik met enige regelmaat ergens op straat vond. Nu doe ik dat via Facebook..

Elke verjaardag en elke Sinterklaas vroeg ik om een hond. Of desnoods een ander dier, een cavia of een hamster. Maar dat heeft nooit gemogen. Toen mijn ouders op een avond naar de ouderavond op school waren geweest, hoorde ik toen zij thuiskwamen hondengetrippel in de gang. Zou het dan echt waar zijn? Zouden ze een hondje voor me gekocht hebben? Maar de droom was al snel voorbij. Het hondje was in de auto gesprongen en ze hadden het meegenomen om de volgende dag te gaan zoeken naar de rechtmatige eigenaar. Hij bleek van een meisje uit mijn klas. Rond mijn elfde jaar was het dan eindelijk zover: we kregen twee poezen!